Eυχές για το Πασχα

Για τις άγιες ημέρες του Πάσχα, εύχομαι σε όλους
τους Γρεβενιώτες" ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ"και πολύ
Αγάπη.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ!
Αγάπη είναι να δίνεις το μισό ψωμί στο
φτωχό στη χήρα και στο ορφανό!.
Αγάπη είναι, να ντύνεις με ρούχο ζεστό
στον διπλανό σου τον γυμνό.
Αγάπη είναι,να έχεις μια ζεστή αγκαλιά
για τον κατατρεγμένο,τον ανήμπορο και
τον άρρωστο......
Αγάπη είναι,να είσαι μελίχιος,να είσαι σεμνός
και πάνω απ'όλα άνθρωπος!
Αγάπη σημαίνει να ξεχάσεις το εγώ και να θυ
μάσαι το εμείς!
Αγάπη είναι να χαιρετάς, ακόμα και το σύννεφο
τον αέρα και την βροχή!
Αγάπη είναινα χαμογελάςακόμα και στις κόκκινες
παπαρούνες και να λες αξίζει να ζω και να αγαπώ
Αγάπη είναι να μην ξεχνάς ποτέ τους στίχους του
μεγάλου μας ποιητού Κωστη Παλαμά
"Συχνά τα στήθη εκούρασα,ποτέ την καλοσύνη
αγάπα για να ζήσεις, ζήσε για να αγαπάς!' 

Σε αγαπώ και το ξέρεις

Σ'αγαπώ και το ξέρεις
και το γράφω παντού,
και αν εσύ δεν το θέλεις
με το φως του ουρανού,
γράφω σ' όλους τους τοίχους
ζωγραφίζω φιλιά,
στης καρδιάς μου τους χτύπους,
σε κρατώ αγκαλιά.

Σ'αγαπώ και το ξέρεις
το φωνάζω παντού,
να το ακούσουν τα αστέρια
οι ζωγραφιές του ουρανού
αυτή η λέξη για μένα
είναι πάντα γλυκιά
και είναι μόνο για σένα
ζωγραφιά από παλιά.

Σ'αγαπώ και το ξέρεις
τα όνειρά μου πολλά
είναι μεσ'την ψυχή μου
σαν κομμάτια χρυσά
και είναι όλα για σένα,
μου κρατούν συντροφιά
για αγάπη μιλάνε
σε καρδιά που αγαπά!...


 

Απόψε το φεγγάρι, (απόσπασμα)

Απόψε το φεγγάρι
τα κόκκινα φοράει
και στήνει ένα χορό
στον ουρανό!
Μαζί μ' όλα τα αστέρια
στης νύχτας τα λημέρια
ζητά να πλησιάσει το Θεό!....


Μα εμένα η καρδιά μου
ψάχνει για τα όνειρα μου
που σκόρπισαν μια νύχτα
σκοτεινή!
Νύχτα χωρίς φεγγάρι
γεμάτη απο σκοτάδι
γι' αυτό είμαι βουτηγμένη
στη σιωπή!...

...........................................................

Άνοιξη η κυρά των λουλουδιών, (απόσπασμα)

Στο μήνα Μάρτη έρχεται, φορώντας τα καλά της

με καταπράσινο μαντό δείχνει την ομορφιά της

καρφίτσα έχει στο πέτο της, της Παναγιάς τον κρίνο

σαν πίνακας ζωγραφικής, γύρω της το τοπίο!

Και όπως είναι αρχόντισσα πάντα λουλουδισμένη

άνοιξη την φωνάζουνε και είναι ευτυχισμένη

ακόμα και οι σκληρές καρδιές, μπροστά της γονατίζουν

και δεν μπορουν να αντισταθούν,τα μέσα τους λυγίζουν.......

Αποσκευή

Ποίημα από το βιβλιο ΕΡΩΤΙΚΟΣ ΜΑΙΟΣ της Αμφικτιονίας Ελληνισμού Βορείου Ελλάδος

Αποσκευή

Στην αγκαλιά μου το βιολί

Το δαντελένιο

Και έναν ψέυτικο μισόσβηστο φακό

Και είχα στα χέρια ένα κλειδί

φρεσκοκομμένο

Μια πόρτα να'χα μια αγάπη να χωθώ.

Πάθος η μόνη αποσκευή

Μεσ το ταγάρι

Και ερμητικά το εμείς και εσύ και εγώ κλειστό.

Δεν έχουν πόρτες τα φεγγάρια τα κρυμμένα

Διάλεξες λάθος τα ασημένια τα κλειδιά

Πίσω απο πέργκολες καλά είναι φυλαγμένα

Θέλεις σπουδές και όχι σπουδή, για τα βιολιά.

Ένα παραμύθι για τον ήλιο που παντρέυτηκε την Σελήνη

*Για να μαθαίνουν οι νεότεροι την πρακτική σοφία των προηγουμένων γενεών.

Ο Ηλιος παντρέυτηκε την σελήνη και την αγαπούσε πολύ. Όμως την ζήλευε και δεν την άφηνε ποτέ να βγει έξω από το παλάτι τους. Αλλά εκείνη ήθελε να βγαίνει και περίμενε πότε θα πάει εκείνος στο κηνύγι για να μπορέσει να ξεφύγει. Έτσι όταν ο ήλιος πέρναγε πίσω από το βουνό και δεν φαινόταν πια οι ακτίνες του, τότε η σελήνη έβαζε το πέπλο της και έβγαινε κρυφά να χαρεί τον κόσμο. Μα όταν ο ήλιος γύριζε από το κηνύγι του και έστελνε τις λαμπερές του ακτίνες, εκείνη πήγαινε στο παλάτι τους και έτσι ζούσαν πάντα καλά.

ΗΛΙΟΣ ΚΑΙ ΦΕΓΓΑΡΙ

Ο Ήλιος επαντρέυτηκε και πήρε το φεγγάρι 

Και κάλεσε στο γάμο του συμπέθερους τα αστέρια.

Τα σύννεφά τους έστρωσε ,στρώματα να καθήσουν

και έβαλε προσκέφαλο ,τις ράχες να ακουμπήσουν.

Και για τραπέζια έβαλε απ΄τους κάμπους τα λουλούδια

Τους έβαλε φαί να φαν, κρέατα από μοσχάρια

κρασί τους έδοσε να πιούν, θάλασσες και ποτάμια.

Μα απ'όλα τα άστρα του ουρανού ο αυγερινός δεν ήρθε

Και μόνο στο ξημέρωμα ο Αυγερινός εφάνει.

Φέρνει τον ύπνο ζωντανό στα νιόγαμπρα πισκέσι

Φέρνει και στους συμπέθερους λυχνάρι, να τους φέξει

Να φύγουν για τα σπίτια τους, τα νιόγαμπρα, νυστάζουν!  

Το ποίημα έχει μεταφορική σημασία!!!!!!

Φέρε μου πίσω τον ήλιο (απόσπασμα)

Φέρε μου πίσω τον ήλιο

να φωτίσει την σκιά μου

το φεγγάρι της μορφής σου

να αντικρύσω στα όνειρά μου!

Στάξε μέσα μου την φλόγα

να ζεστάνει την ψυχή μου

χάρισέ μου κάθε ώρα

την αγάπη στην ζωή μου!

Μπάλωσέ μου τις πληγές μου

με κλωστές που είναι χρυσές

Μήπως βρω τις αντοχές μου

τις ελπίδες τις γλυκές!.....

Ένα παιδί ψάχνει το δρόμο

Κάποιο παιδί ψάχνει για δρόμο

ιδανικό χωρίς παγίδες

Μα βουρκωμένο απ' τον πόνο

χάνει απ΄ το χάρτη τις ελπίδες!

Ποιος είναι αυτός που θα του δώσει τις χαρές;

Ποιος έχει δύναμη για να του δείξει δρόμο;

Ποιο μονοπάτι, είναι δίχως πυρκαγιές!

να πάει το παιδί με δίχως φόβο"!

Το ποίημα έχει μόνο την πρώτη και την τελευταία στροφή!.

Ένας γέρος στο Γηροκομείο

Στου γηροκομείου την αυλή πάνω σε ένα παγκάκι

κάθεται ολομόναχο θλιμμένο γεροντάκι.

Σκέπτεται όσα πέρασε όλα αυτά τα χρόνια,

και νιώθει πως κατάντησε, μέσα στην καταφρόνια

Με την γυναίκα του ήταν πάντοτε ευτυχισμένοι

μαζί οι δυο τους δούλευαν και ήταν αγαπημένοι.

ποτέ τους δεν εχόρτασαν, να κάνουνε δουλειά

για τα παιδιά τους δούλευαν να ζήσουνε καλά.

Οι δυο τους καμαρώνανε που τα παιδιά μορφώναν

οικονομίες κάνανε και έτσι τα μεγαλώσαν.

Κάνε κουράγιο Αγγελική μέχρι να τελειώσουν

είναι απ΄ τα καλά παιδιά θα μας το ανταποδώσουν.

Τα δυο αγόρια σπούδασαν εις την Αμερική

κάνανε οικογένεια και μείνανε εκεί.

Και από την στεναχώρια της και πριν περάσει χρόνος,

πέθανε η Αγγελική και έμεινε ο γέρος μόνος.

Ζήτησε με τα αγόρια του να πάει ο καημένος

θυμάται τι του γράψανε και είναι φαρμακωμένος.

Πατέρα πολλά μας έκανες και σε ευχαριστούμε

μα είναι δύσκολο εδώ με γέροντες να ζούμε.

Και ο γέρος τους απάντησε, να έχετε την ευχή μου

εγώ θα βρω μία γωνιά στο άλλο το παιδί μου.

Γι' αυτό και το ανάφερε στην κόρη του μια μέρα,

μα εκείνη του απάντησε, δεν γίνεται πατέρα!

Σπίτι μεγάλο έχουμε μα δεν χωράμε όλοι.

Τα μέτρα που περίσσευαν τα κάναμε σαλόνι.

Τι και αν ο γέρος ήθελε να είναι με τα παιδιά του

και να κρατά τα εγγόνια του, μέσα στην αγκαλιά του!

Βρέθηκε ολομόναχος σε ένα Γηροκομείο

έχοντας την Αγγελική στο νου και στην ψυχή του.

Και κάποια μέρα το πρωί με πρόσωπο θλιμμένο

στου Γηροκομείου την αυλή, τον βρήκαν πεθαμένο!......

Το ποίημα είναι εμπνευσμένο, από μια αληθινή ιστορία ενός

οικογενειακού μας φίλου ο οποίος έκανε πολλά για τα παιδιά του

αλλά αυτά τον περιφρόνησαν και κατέληξε μόνος και πονεμένος

σε ένα Γηροκομείο χωρίς να τον επισκεφτεί κανένα από τα παιδιά του

και πέθανε περισσότερο από την στεναχώρια του.

Η Μακεδονία μας

Κομμάτι γης Ελληνικής είναι η Μακεδονία

που οι Σκοπιανοί παλεύουνε να πάρουν με μανία,

θέλουν να ονομάσουνε δική τους μια πατρίδα

που για όλους εμάς τους Έλληνες έγραψε ιστορία.

Αυτό το κράτος φάντασμα θέλει το όνομά της

μα οι Μακεδόνες μάχονται πιστοί στο πρόσταγμά της,

να πείσουν όλους τους λαούς ότι η Μακεδονία

ήταν και θα' ναι Ελληνική με βούλα και σφραγίδα.

Αυτή την Γη την όμορφη που γίγαντες γεννάει

που η δόξα του Αλέξανδρου κοντά μας τριγυρνάει 

θα την κρατήσουμε αγκαλιά με αγάπη και λατρεία

και δεν θα επιτρέψουμε να αλλάξει η Ιστορία......

Η πατρίδα μας

Έμοιαζε πλοίο δυνατό

με το όνομα Ελλάδα

και σε μεγάλες θάλασσες

πήγαινε μακριά.

Και προχωρούσε στα βαθιά

σε κύματα αφρισμένα

με τον γαλάζιο ουρανό

κατάρτι στ' ανοιχτά.

Μα σήμερα όλα άλλαξαν

βουλιάζει το καράβι

η σιδερένια άγκυρα

έχει σκουριάσει πια.

Κάποιοι τον Ήλιο έσβησαν

και πήραν το τιμόνι

την χώρα μας την μάδησαν

δεν έχει πια φτερά!....

Της νύχτας τα όνειρα μου

Της νύχτας τα όνειρά μου

τα ράγισες καρδιά μου,

και τα' κανεςκομμάτια

από γυαλί.

Σαν έφυγες μακριά μου

μου πήρες την χαρά μου

γι' αυτό είμαι βουτηγμένη στην σωπή.

 

Αλλά εγώ καρδιά μου

αυτά τα όνειρά μου

κομμάτια ραγισμένα

τα κρατώ!.....

Ραγισμένος Καθρέφτης

Ραγισμένος καθρέφτης

με σπασμένο γυαλί

είναι τώρα η καρδιά μου

γιατί λείπεις εσύ.

Τα γυαλιά σκορπισμένα

τα μαζεύω σωρό

για να τα΄χω καρδιά μου

επειδή σ' αγαπώ........

Πως Περάσανε τα Χρόνια

Πως περάσανε τα χρόνια

δεν κατάλαβα,

πως γκριζάραν τα ξανθά μου

τα μαλλιά,

πως με τύλιξαν οι πόνοι 

δεν το ένιωσα,

πως τα όνειρα γινήκανε

θολά.....

Βάλια Κάλντα

Για όσους δεν έχουν πάει στη ΒΑΛΛΙΑ ΚΑΛΝΤΑ θα σας ξεναγήσω με ένα ποίημά μου:

Εσύ επισκέπτη που αγαπάς να δεις βουνοκορφές,

και αρέσκεσαι να βρίσκεσαι σε απότομα φαράγγια

για να μπορείς να συναντάς γλυκές διαδρομές,

Στην Πίνδο έλα για να δεις,εκεί την Βάλλια Κάλντα.

Θα βρεις ψηλά πανέμορφημια όμορφη κοιλάδα,

που είναι γεμάτη με οξιές, με πεύκα στις πλαγιές,

με ρόμπολα αιωνόβια και ορμητικά ποτάμια΄

τον κήπο  τον βοτανικό στης Πίνδου τις κορφές.

Μία κοιλάδα πράσινη με ενός πετάλου σχήμα,

βρίσκεται εκεί πανέμορρφη, σαν νύφη στολισμένη

γεμάτη με αγριολούλουδα, παράξενη χλωρίδα

που όλα τηνστολίζουνε και είναι ευτυχισμένη.

Λουλούδια που μυρίζουνε,και πανσεδάκια ωραία

κόκκινα κρίνα, ρουμπινί, της δίνουν ομορφιά,

οι μαυροπεύκες οι ψηλές βουίζουν στον αγέρα

και στήνουνε όλα μαζί σαλόνι με αρχοντιά.

Εκεί και οι Δρακόλιμνες που αποτελούν τον μύθο

με δράκους που είχαν κέρατα, φεγγάρια στα καπούλια,

μα κι' αν τα χρόνια πέρασαν και όλα κάνουν κύκλο

μείνανε εκεί περίφανες με τάπα και με βούλα.

Για χρόνια απροσπέλαστες σήμαρα είναι γνωστές

και μεσ' τα καθαρά νερά Τρίτωνες τριγυρίζουν,

λίμνες που μοιάζουν Αλπικές με εικόνες μαγικές

και τους τουρίστες με χαρά μπορούν να μαγνητίζουν.

Και εκεί στο Αρκουδόρεμα στα λαμπερά νερά

πολλές φορές θα συναντάς την καφετιά αρκούδα,

και θα την βλέπεις με χαρά εκεί να κολυμπά

να κάνει και πηδήματα, να δίχνει και φυγούρα.

Και σαν οι χείμαροι ορμούν και δυνατά βουίζουν

αλλάζουνε διαδρομή και παίρνουν άλλο δρόμο,

κυματιστοί, κατάλευκοι, νομίζεις πως μουγκρίζουν

και φτάνουνε ορμητικά στον ποταμό ΑΟΩ.

Εσύ τουρίστα των βουνών έλα στην Βάλια Κάλντα

έλα να δεις τις ομορφιές, τις λίμνες, τα ποτάμια,

μεσ' τις πανύψηλες κορφές στα πεύκα, στα φαράγγια

για μια βουνίσια μυρωδιά, μεσ' την ζεστή κοιλάδα.