ΗΤΑΝ ΤΟ ΡΟΔΟ ΚΟΚΚΙΝΟ

Ρόδο της μοίρας γύρευες

να βρεις να μας πληγώσεις,

μα έσκυβες σαν το μυστικό

που πάει να λυτρωθεί!

Και ήταν αυτό το πρόσταγμα

που πήρες να μας δώσεις,

και έμοιαζε σαν χαμόγελο

σαν έτοιμο σπαθί!

Ήτανε ρόδο κόκκινο

του ανέμου και της μοίρας

Μόνο στην μνήμη απέμεινε

ένας βαρύς ρυθμός!

Ρόδο της νύχτας πέρασες,

τρικύμισμα πορφύρας,

φουρτούνιασμα της θάλασσας,

ο κόσμος είναι απλός!!!